Kašan se nalazi na rubu Iranske pustinje, pa se jedan dio ovog grada nalazi u niziji, a drugi dio ovog starog grada obuhvata planinsko područje. Nadmorska visina grada iznosi preko 1.000 metara.
Kašan je jedan od najpoznatijih iranskih gradova i nalazi se oko 220 km južno od Teherana. Ovaj grad je zbog svog specifičnog strateškog i geografskog položaja odigrao važnu ulogu u historiji Irana. On je, kao i ostali iranski gradovi, prošao kroz različita historijska razdoblja sa puno uspona i padova. Tokom 11. vijeka, tačnije dolaskom dinastije Saldžuka na vlast u Iranu, ovaj grad doživljava pravi procvat sa ekonomskog, kulturnog, društvenog i socijalnog aspekta. U tom periodu grad se ubrzano razvija i u njemu niče niz historijskih građevina kao što su: džamije, hamami, medrese, bazari, biblioteke itd.
Najvažnija građevina iz tog perioda jeste Džuma džamija, koje je od strane Seldžuka dograđena. Ova prelijepa džamija ima veliku kupolu i prekrasno ukrašenu munaru. Na njoj je ispisan poseban epigraf kufskim pismom, koji datira iz 466. godine.
Takođe, iz ovog perioda datira i stari Kašanski bazar, koji se ubraja u najstarije i najduže iranske bazare. Ovaj bazar je 1192. godine pretrpio velika oštećenja usljed zemljotresa, a tadašnji vladari Kašana, Abdullrezak Kašani i Kerim han, odigrali su veliku ulogu u rekonstrukciji i obnavljanju bazara.
Ovaj grad u 13. vijeku, tačnije dolaskom Mongola, potpuno uništen. U napadu Džingis hana i njegovih hordi na Kašan, grad biva porušen do temelja. No, dolaskom na vlast dinastije Safavida i sve do njihovog pada grad doživljava svoj ponovni procvat i progres.
Evropljani, koji u ovom periodu dolaze u Iran, bivaju zapanjeni ljepotom i napretkom Kašana. Većina putopisaca ovaj grad, po ljepoti i bogatstvu, svrstava odmah iza Isfahana. Evropski putopisci u svojim zabilješkama iz tog perioda dosta pišu o gradu Kašanu – njegovim građevinama, tepisima vrtovima, cvijetnjacima, bazarima, zanatima, a ovo sve govori o procvatu i razvoju umjetnosti u Kašanu tokom safavidske dinastije.
S tim u vezi, jedan francuski putopisac kaže:
“U Kašanu živi veliki broj zanatlija koji se bave preradom svile.Oni su jako vješti majstori.Ovdje se prave najljepši pozlaćeni materijali u Iranu”.
Šarden, poznati francuski iranolog i putopisac, piše:
“Stanovnici Kašana žive od tkalačkog zanata, obrade svile i izrade pozlaćenih materijala. Nigdje u Iranu kao u Kašanu ne izrađuje se toliko proizvoda od satena, svile, brokata i drugih skupocjenih materijala”.
Pored tkalačkih vještina u Kašanu je u to vrijeme bila razvijena i grnčarija pa je ovaj grad bio jedan od grčarskih centara Irana. Kašan je od davnina bio poznat, ne samo zbog svojih izuzetnih tkalačkih i grnčarskih radova nego je ružina vodica sa ovog područja bila nadaleko čuvena. Pravljenje ružine vodice u Kašanu predstavlja pravu tradicionalnu ceremoniju i svečanost. Turisti iz čitavog Irana i svijeta dolaze u Kašan da bi prisustvovali ovom prekrasnom tradicionalnom običaju.
Kamsar je područje u blizini Kašana, u kojem se tokom aprila i maja okupljaju oni koji vole cvijeće, njegov miris i ljepotu prirode. Cvijetnjaci puni ruža uljepšavaju obronke oko Kašana. Tokom ovog perioda žene i muškarci Kašana dočekuju goste i putnike sa buketima cvijeća. Kamsar je prepun cvijeća, zelenila i drveća. U Kamsaru se svake godine proizvede oko 500 tona cvijeća, koje se u veoma kratkom roku tradicionalnom metodom pretvara u ružinu vodicu i prekrasne mirise. Svake godine tokom proljeća vrši se berba cvijeća koja traje od deset do petnaest dana, i u kojoj učestvuje i do nekoliko hiljada ljudi. Berba cvijeća se vrši prije nego što sunce izađe, jer sunčeva toplota isušuje i ubija miris cvijeća. Cvijeće se trga sa korijenjem, jer ovaj dio cvijeta sadrži posebne mirise i sastojke, koji se ne mogu naći u cvijetnim laticama. Svjetski stručnjaci i botaničari smatraju da se u tom dijelu cvijeta nalazi i najviše mirisa i da upravo sam korijen daje cvijetu najljepše mirisne dodatke.
Tokom proljeća u većini kuća u području Kamsara vrši se tradicionalno pravljenje ružine vodice. Tada su vrata svih domova otvorena i svako je dobro došao na ovaj tradicionalne ceremonijal.
Za pravljenje ružine vodice koristi se veoma jednostavan pribor. Cvijetne latice se trgaju i stavljaju u posudu, koja se potom postavlja na plamen vatre. Kada se posuda zagrije para se putem cijevi koje se nalaze u posudi sa hladnom vodom propušta, čime nastaje ružina vodica.
Naravno, na pojedinim mjestima ovaj proces se odvija i industrijskim putem. Na ovaj način se proces dobijanja ružine vodice odvija brže i efikasnije, i dobija se veća količina ružine vodice. Nakon što se završi proces dobijanja ružine vodice, tečnost se stavlja u posebne staklene ili plastične posude, te se tako upućuje na tržište. Veliki dio ružine vodice izvozi se u druge svjetske zemlje, a najviše u zemlje Perzijskog zaljeva.
